وقتي به علي دهباشي فكر مي‌كنم اولين واژه‌اي كه به يادم مي‌آيد شكيبايي است و پايمردي. شكيبايي در برابر ناملايمات زندگي، شكيبايي در برابر نامردمي‌ها، شكيبايي در برابر سختي‌ها، شكيبايي در برابر رنج دوستان، مرگ عزيزان، شكيبايي در برابر شكست‌ها، در برابر موفقيت‌ها، چه اگر از موفقيتي غره شوي، ديگر شكيبايي معنايي ندارد. در همان جا مي‌ماني و درجا مي‌زني.
شكيبايي در برابر بي‌عدالتي‌ها، بي‌انصافي‌ها، شكيبايي در برابر رشك و حسادت، توهين و افترا، شكيبايي در برابر رنگ و ريا، شكيبايي در برابر كينه و بخل، در برابر توطئه‌ها و دسيسه‌سازي‌ها.
شايد از اين پس همين شكيبايي است كه سكوتش معنا مي‌يابد. سكوت در برابر بيداد زمانه، سكوت در برابر ناراستي‌ها، سكوت در برابر دشمن‌خويي‌ها، سكوت حتي وقتي از اعتمادش سوءاستفاده مي‌كنند و يك شبه يك عمر تلاش و زحمتش را به غارت مي‌برند.
... و اين شكيبايي و سكوت راه را به عشق هموار مي‌كند، عشق به كار. كار در هر شرايطي و در هر موقعيتي و زير هر سقفي و انگار شكيبايي و سكوت و عشق به كار زندگي را برايش معنا مي‌كند. كار فرهنگي در هر كجا كه باشد، آنهم نه براي مال‌اندوختن كه براي آموختن چراكه مال را مي‌توانند، به هر ترفندي، به يغما برند اما آموخته‌هاي آدمي را هرگز. كار خواه در كلك، خواه در طاووس، خواه در بخارا و خواه در...
آري از او آموخته‌ام شكيبايي، سكوت و عشق به كار را.
(خردادماه 1386)