زبان و ادبیات عرب خوانده ام؛ دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، اما بیش از آن که با بچه های کلاس های خودم ارتباط داشته باشم و با آن ها هم اتاق بشوم در خوابگاه ( دو سال در خوابگاه سنایی، زیر پل کریمخان و دو سال در کوی دانشگاه امیرآباد)، بیشتر دوستانم را بچه های باستان شناسی و روان شناسی تشکیل می دادند؛ باستان شناسی را دوست داشتم و برای همین دوستانی در این رشته پیدا کردم و سال اول دانشگاه هم در اتاقی شش نفره ساکن بودم که پنج نفر بقیه دانشجوی این رشته بودند. روان شناسی را هم دوست داشتم چون محسن فرجی این رشته را می خواند و به واسطه او با کسانی مثل کامران محمدی، سید رضا حسینی، بهزاد پورعلی بابا، داود ناصری و قدرت الله (باور کنید فامیلی اش یادم نیست و فقط یادم هست بچه ها با او شوخی می کردند و او را با ترجمه اسمش صدا می کردند:‌ پاور گاد؛).
بعدها هم که احمد اکبرپور،‌ داستان نویس آمد کوی دانشگاه و مهمان یکی از بچه های باستان شناسی و همشهری اش شد، متوجه شدم او هم روان شناسی خوانده.
همیشه دست بچه های رشته روان شناسی کتابی دو جلدی می دیدم که دوست داشتم یک سری از آن را برای خودم داشته باشم و آن کتاب،‌ کتاب زمینه روان‌شناسی هیلگارد، بود؛ پنج نویسنده داشت و هشت نه مترجم.
گذشت تا این که دوره دانشجویی تمام شد و سربازی رفتم و بعد پنجشنبه جمعه هایم وقف کوهنوردی. در این دوران بود که با سیامک و یوحنا محی الدین بناب آشنا شدم.

چند ماه بعد هم با ایرنا، خواهرشان آشنا شدم كه آن زمان حسرت مي خورد كاش رضا براهني از ايران نمي رفت و كلاس هايش ادامه داشت؛ هنوز دفتر يادداشت هاي كلاس هاي براهني را دارد.

شش ماه از دوستي من با اين سه نفر مي گذشت و نمي دانستم كه آن ها فرزند مهدي محي الدين بناب، استاد بازنشسته رشته روان‌شناسي دانشگاه علامه طباطبايي و استاد سابق دانشگاه رودهن و مترجم معروف و نوه امام جمعه قبل از انقلاب شهر بناب، در نه كيلومتري مراغه هستند.

بار اول كه به طور رسمي رفته بودم تا ايرنا را از پدرش خواستگاري كنم، هنوز يادم هست. غروب يكي از روزهاي آبان ماه 79 بود. كه مرخصي ساعتي گرفتم كه ساعت هفت شب، شهرك فرهنگيان، همين خانه اي كه الان تويش زندگي مي كنيم باشم و با پدر ايرنا صحبت كنم. خوش صحبت بود و آرامش دهنده. مهربان بود و با سواد. چنان صحبت مان درباره الموت و بناب و گويش تاتي و زبان آذري و ادبيات و ترجمه و روزنامه نگاري و ... گل انداخت كه يك وقتي نگاهي انداختم به ساعتي كه به ديوار بود؛ يك ربع مانده به دوازده شب بود. خجالت مي كشيدم بگويم براي چه آمده ام:

- ببخشيد من...

خنديد و سرم را انداختم پايين و از خانه شان آمدم بيرون.

تا همين دو سال قبل هم تدريس مي كرد. از زمان بازنشستگي اش از دانشگاه علامه طباطبايي در سال 1372 بيش از سيزده سال مي گذرد. بعد هم جدا از ترجمه، در دانشگاه رودهن مشغول به تدريس مي شود تا همين دو سال قبل. بعد هم كه حنجره اش آنقدر اذيت كرد كه دكترها گفتند تدریس را کنار بگذارد.

صبح ها كه مي روم ساينا را بسپارم به مادربزرگ و پدربزرگش، مي بينم صبحانه شان آماده است. خيلي زود بيدار مي‌شوند. زماني كه ما مي رسيم آنجا، آن ها از پياده روي بازگشته اند.

آقاجان را هرگز بيكار نديده ام يا پاي خبر تلويزيون نشسته است يا پشت ميز كارش. ترجمه، شده تنها منبع درآمدش و طي اين سال ها بارها ديده ام كه حاضر نشده با هيچ رسانه اي گفتگو كند؛ نه روزنامه ها و نه راديو و نه تلويزيون. حالا هم مي دانم از من دلخور مي شود اين مطلب را اگر بخواند، اما با خودم داشتم بگذار دلخور شود اما من اينجا مي نويسم كه مهدي محي الدين بناب، متولد 1312 شهر بناب پيش از آن كه تحصيلات آكادميك ببيند و فوق ليسانسش را در رشته روان شناسي بگيرد و بشود استاد دانشگاه، حوزه علميه هم رفته و نمي تواني در هيچ بحث روان شناسي و مذهبي از او جلو بيفتي، تسلط به زبان عربی و فقه و قرآن او غيرقابل تصور است و اين كه اسمش را در گوگل جست و جو كردم. به جاهايي رسيدم كه از كتاب هاي او به عنوان منابع مطالب خود استفاده كرده بودند ولي هرگز بيوگرافي اي از او نديدم.

روان‌شناسی "روش علمی در شناخت ماهیت آدمی"
آبراهام اسپرلینگ
ترجمه و تاليف: مهدی محی الدین بناب
ناشر: روز
تعداد صفحات: 347
چاپ:1367
شمارگان چاپ: 6000