خسته ام اما سرشارم. خسته ام اما هنوز جان دارم. خسته ام اما دوست دارم شب موتسارت را هم بروم. خسته ام اما این شب ها خستگی را از تنم بیرون می‌کند.
این روزها سرفه های پیر شده ای آزارم می دهد. وقتی مدتی قبل رفته بودم پیش دکتر گوش،‌ پیش از این که به گوشم نگاه کند به زیر چشم هایم نگاه کرد و گفت:‌ سرفه زیاد می‌کنی؟
- بله. چطور؟
- تهران، اینطوری هستی؟
- بله. چطور؟
- آلرژی داری.
بعد گفت که بروم وقت بگیرم که یک بار هم برای سینه ام،‌ سرفه ام و آلرژی ای که می گفت و ... بروم پیشش که هرگز نرفتم و الان دو سال می شود از اولین سرفه ام می گذرد. موقع بیکاری بود و قطع شدن بیمه ام. نرفتم دکتر و بعد این بی پیر، پیرتر شد و پیرتر و حالا هم که می خواهد مرا مثل خودش بکند.

پرت افتادم از موضوع. دیشب با سرفه و تب رفته بودم خانه هنرمندان که دوربین را به آقای دهباشی برگردانم که بدهد کس دیگری برایش عکس بگیرد. به جای این کار رفت و با مشتی قرص و لیوانی آب برگشت. چه می توانستم بگویم؟
و بعد هم که آن فشار قبر و تب من و جمعیتی که آمده بودند دیشب برای دیدن بیضایی و ... زمانی به خودم آمدم که دیدم دارم از حافظه دوم استفاده می کنم و ...
امشب را اما رفتم که عکس بگیرم. رفتم که باشم تا اندکی از کار کردن را در کنار دهباشی یاد بگیرم. یاد بگیرم که می شود کار کرد و در زمانی که همه از مرگ حرف می زنند، می شود از زندگی و تولد گفت.
چقدر خوشحال شدم وقتی محمدرضا صفدری را دیدم در راهرو. می دانستم همکلاسی ناهید طباطبایی بوده است و گمانم این بود که بیشتر از آن که آمده باشد ویرجینیا وولف را ببیند آمده است او را ببیند. به زودی درباره صفدری دیداری می نویسم و امیدوارم تا نگاه دوربینم نمرده، بتوانم بروم شهرک اندیشه و ازش عکس بگیرم تا بنویسم از این مرد که دوستش دارم و هر بار می بینمش، توان دوباره می گیرم برای کار.
بعد فریدون حیدری ملک میان را دیدم. دیدار با فریدون را نوشته ام،‌ عکس هایش را هم گرفته ام فقط از ترانه و زلیخایش عکس ندارم.
بعد ناهید طباطبایی را دیدم، میترا الیاتی ، سودابه اشرفی ، ناهید توسلی ، محمدرضا پورجعفری، مهدی غبرایی، آرش نقیبیان، علی عبداللهی، سپیده جدیری، مریم رئیس دانا، پگاه احمدی، لیلا کافی، مهدی نوید، بهنام قلی‌پور و ...
چقدر دوست خوشحالم که خوابم می آید و سه روز است که نخوابیده ام اما هنوز جان دارم و دارم می نویسم.
چقدر خوشحالم که این روزها اینقدر پر انرژی شده ام.
چقدر خوشحالم که هنوز کرکره تادانه را دوباره پایین نکشیده ام و لااقل تا زمانی که هستم، این ها را می نویسم.
خوشحالم که بیش از ده دیدار را آماده کرده ام و به قول اینترنتی ها درفت شون کردم اما پابلیش، نه.
و ...
چقدر پرچانگی کردم ها. گزارش شب ویرجینیا وولف را اینجا بخوانید، متن ترجمه فیلم مستند درباره وولف را اینجا و عکس های تادانه از این شب را هم در اینجا.
از ویرجینیا وولف هم ننوشتم چرا که بسیار نوشته اند و آخرینش همین ویژه نامه ای است که بخارا به عنوان شماره 56 و با قیمت 3000 تومان منتشر کرده؛ فقط دلم خیلی برایش سوخت و حالم بد شد وقتی دیدم که زیر آب رفت و آب شد. دلم برای کسانی سوخت که بعد از او ماندند و مدام یادشان افتاد ویرجینیا دستانش می لرزیده، صداهایی می شنیده و دوست داشته بماند اما حیف که صداها، نمی گذارند.
ارادتمند یوسف