اولین بار که با شنیدن لحن و صدا و حرکت خاصی دچار شعف خاصی شدم بخاطر نمی‌آورم اما می دانم که همیشه با صدای حیران حیرانه، رعنای، عجب لاکو و ... قلبم به تپش افتاده و با دیدن نحوه راه رفتن آدمی در خیابان، یاد رقص "مش فرمان" در زادگاهم افتادم که می رقصید و می خواند و برخی از خوانده‌هایش هم گیلکی بود.
پیش از این درباره فریدون پوررضا و ناصر وحدتی نوشته‌ام و تردیدی نیست که مردم گیل و دیلم - که زادگاه من بخشی از دیلم به شمار می رود- با هم قرابت خاصی دارند و برای همین بسیاری از خواسته‌هایشان هم شبیه به هم است مثل صداهایی که شنیده و ترانه‌هایی که خوانده‌اند. مثل صدای عاشورپور و مسعودی و پوررضا و وحدتی.
بیش از یک ماه است که داریم خانه را بازسازی می کنیم و تمام ارتباطم با دنیای بیرون قطع شده، چون تلفن، خانه است و ما به قول الموتی ها "خانه‌به‌کجا". دیروز صبح که رفته بودم تا ببینم کاشی‌کار آمده یا نه، دیدم آمده و تازه می‌خواهد مشغول شود. گفت: ‌آقای وحدتی با شما کار داشت.
زنگ زدم به موبایل آقای وحدتی.
- سلام
- سلام. امروز بعدازظهر تشریف بیاور. مراسمی هست. من هم می خوانم.
بعدازظهر که دیگر کارگرها رفته بودند، کلنگ برداشتم تا به برق‌کش کمک کنم. تمام کف دستم تاول زده بود. خسته بودم. در واقع جنازه بودم اما به هر ترتیبی بود راه افتادم و با نیم ساعت تاخیر رسیدم.
تاخیر من نیم ساعته بود و تاخیر آن‌ها برای برگزاری یک ساعت و نیمه، چرا که برنامه ساعت یک ربع به هشت شب تازه شروع شد.
نمی‌دانستم دقیقا مراسم چیست. فقط می‌دیدم آدم‌های بزرگ آمده اند؛ محمدعلی عمویی، حسین علیزاده، شمس لنگرودی، حافظ موسوی، ناصر وحدتی، طاهری، دکتر فریبرز رئیس دانا، علیرضا رئیس دانا، سیروس علی‌نژاد و ...
پرس‌و‌جو که کردم فهمیدم مراسم به افتخار 90 سالگی احمد عاشورپور، خواننده معروف گیلک برگزار می شود.
برنامه در دو بخش برگزار شد که در بخش اول، محمدعلي عمویی و حسین علیزاده درباره مهندس عاشورپور سخنرانی کردند. بعد شمس لنگرودی چند شعر از کتاب عاشقانه هایش خواند و پس از آن عاشورپور برای مردم حرف زد.
"احمد عاشورپور خواننده گیلانی در 18 بهمن 1296 در غازيان ، بندرانزلی متولد شد. وی فارغ التحصیل مهندسی کشاورزی از دانشکده کشاورزی کرج دانشگاه تهران است. عاشورپور خواندن را از زمان تحصیل در انزلی به صورت غیرحرفه ای آغاز کرد ولی هنگامی که در يکی از برنامه های هنری دانشکده کشاورزی کرج ترانه گيلکی خواند به فکر خواندن حرفه ای افتاد.در این زمان راديو در ايران تازه تأسيس شده بود. در سال 1322 وی به ابوالحسن صبا معرفی شد. صبا صدای عاشور پور را آزمود و پسنديد و او را به راديو معرفی کرد.نخستين بار در سال 1322 صدايش از راديو پخش شد. وی بین سالهای 1325 تا 1327 و 1336 تا سال 1338 به همکاری با رادیو پرداخت.عاشور پور از خوانندگان کلاسیک و فولکلور به حساب می آید که گرچه به زبان گیلکی می خواندند ولی به آموزش و تحصیل علمی موسیقی نیز پرداخت. اشعار و ترانه هایی که خوانده برگرفته از فرهنگ گیلان و بازتاب زندگی ، شادی ها ، غم ها ، آمال و آرزوهای مردم گیلان است. " (به نقل از ویکیپدیا)
باورنکردنی بود مردی در نودمین سال تولدش اینطور قبراق و سرحال باشد اما زمان صحبت کردنش و تکرار بیش از اندازه یک موضوع متوجه شدم باید تمرکزش را از دست داده باشد. به اصرار علاقمندان، چند قطعه از آثارش از جمله "امید" را بدون تمرین اجرا کرد.
معرفی آثار عاشورپور و بررسی مردم‌شناسانه ترانه های او نیز در بخش اول صورت گرفت.
پس از نیم ساعت استراحت و پذیرایی، بخش دوم آغاز شد. در این بخش طاهری، شاعر و دندانپزشک و حافظ موسوی شعر خواندند. شعرهای موسوی عجیب مناسب حال و هوای جلسه بود؛ محکم و در دفاع از مردم. چقدر هم امروزی بود. کاش ضبط می کردم شعرهایش را تا اینجا بگذارم مخصوصا شعری که درباره خاورمیانه خواند.
وقتی هم نوبت ناصر وحدتی، نویسنده و خواننده گیلک رسید، سالن شور دیگری پیدا کرد. وحدتی چشم‌هایش را بسته بود و می‌خواند.
بعد از وحدتی هم یکی از خوانندگان گیلکی، ترانه‌ای را که با الهام از یکی از ترانه‌های عزیز و نگار ساخته شده، برای حاضران خواند.
نوشتن درباره جلسه دیشب فکر نمی‌کنم به اندازه دیدن عکس‌ها لذت‌بخش باشد. پس شما را هم به این جلسه دعوت می‌کنم: