آمده بودم از خیلی چیزها بنویسم،‌ از برفی که پاره پاره می آمد امروز بعدازظهر، از دستکش های سبز لجنی یادگار دوران سربازی ام که هشت سال با آن ها همراه بودم و در سرمای گردنه های تلو تا کوهستان های الموت این سال ها مراقب دست هایم بوده اند و امشب توی ماشینی که می رفتم شب موتسارت، جا گذاشتم شان، از آدم هایی که آمده بودند و ... اما دستم به نوشتن نمی رود. عکس ها را فقط توانستم انتخاب کنم و بگذارم اینجا.
گزارش شب موتسارت را اینجا بخوانید و ...
نمی دانم چه بنویسم. یعنی اصلا باید چیزی بنویسم؟
بله، باید بنویسم. باید بنویسم که از دیدن خانم منصوره اشرافی، شاعر و نقاش که دختر و پسرش را آورده بود خیلی خوشحال شدم. از دیدن محسن فرجی، کامران محمدی، مهدی جلیل زاده و بهروز اسماعیل‌زاده نیز کیف کردم. حتی از دیدن شاملو هم شاد شدم. باور نمی کنید از دیدن شاملو شاد شدم. باور کنید. شاملو هم توی سالن بود. به عکس‌ها که دقت کنید می بینید که او هم بود.
از این که خانم ناهید طباطبایی آمد جلو و گفت از "رعنا" خوشش آمده؛ شب ویرجینیا وولف، مجموعه داستانم "قدم بخیر مادربزرگ من بود"‌ را به او داده بودم.
از دیدن خانم لیلا کافی و شوهرش، از دیدن علی عبداللهی و دکتر فیروزآبادی، جلال سرفراز، خانم فرزانه قوجلو و خیلی های دیگر خوشحال شدم.
اما چه کنم که این دستکش ها را گم کرده ام و ذهنم تمرکز ندارد چیزی بنویسم؛‌ دوست شان داشتم. باهاشان زندگی کرده بودم و حالا نیستند. چطور آن ماشین را گیر بیاورم که من را تا میدان ولیعصر رساند؟
چقدر خوب اجرا کردند قطعاتی از موتسارات را و چقدر من یاد شهرام غلامپور افتادم که با ویلونش در کوی دانشگاه، برایمان قطعاتی را اجرا می کرد و من کسانی که او اسم شان را می برد نمی شناختم؛ چایکوفسکی و بتهوون و موتسارت و ...
چه می نویسم. چرا اصلا این ها را نوشتم؟
چرا اصلا وقتی برنامه تمام شد دوربین را به علی دهباشی پس دادم؟
چرا با مهدی جلیل زاده و دوستش از کریمخان تا انقلاب پیاده آمدیم و من مدام حرف زدم و حرف زدم و یاد تمام آدم هایی افتادم که در این سیزده سال گذشته دیده ام و چقدر دلم برای بعضی هاشان تنگ شد.
این نوشته را اگر ادامه بدهم همین طور خواهد شد، پس بهتر است به قول ناصرالدین شاه در فیلم ناصرالدین شاه،‌ آکتور سینما به خودم بگویم:‌ کات! یعنی خفه شو!