من بودم و علی عبداللهی و علیرضا حسنی آبیز و حسین چهکندی‌نژاد. رفته بودیم شمال. میزبان‌مان دکتر علی غضنفری بود؛ شاعر - مترجم. سفري بود پر از شعر و احساس و عكس و دريا و شنا و آرامش.
دكتر غضنفري را نمي‌شناختم، فقط كتاب "گذري بر شعر آلماني"‌اش را ديده بودم. نمي‌دانستم خودش هم شاعر است و به دو زبان فارسي و آلماني شعر مي‌گويد. من كه آلماني نمي‌دانم اما علي عبداللهي مي‌گفت با استفاده از وزن شعر فارسي، شعر بسيار زيبايي به زبان آلماني گفته‌است. بخشی از شعرها و ترجمه‌های دكتر غضنفري را به همراه شعرهايي از همسفرانم به زودي در تادانه منتشر مي‌كنم..
وقتی رسیدیم،‌ دیدیم سعید آذین هم رسیده؛ خواهرزاده دکتر غضنفری است. شنا نمی‌دانستم از ترس آب. آذین، این ترس را گرفت و به جایش نفس کشیدن در آب را یادم داد.
همه شاعر بودند و من راوی این همه احساس لابد.
سفر به این خوش‌باشی نداشتم تا به حال. صبح پنج‌شنبه رفتیم، صبح شنبه برگشتيم.

دفترچه يادداشتم اين‌بار چنان پر شده كه مي‌دانم از تويش بيش از صد صفحه سفرنوشت مي‌توان درآورد اما نمي‌دانم چرا رغبت نمي‌كنم اينجا منتشرشان كنم. شعر دوستان را هم به مرور در تادانه مي‌گذارم اما حوصله سفرنوشت ندارم چرا كه شايد نمي‌توان درسفرنوشتي اندك‌كلمه، سفر را مزه‌مزه كرد. با اين حال پيشنهاد مي‌كنم آلبوم عكس‌هاي سفر به شمال را ورق بزنيد.