ماسوله را آنقدر با عظمت ندیدم که پیش از این با دیدن عکس‌ها و نوشته‌هایی درباره این روستای تاریخی می‌شناختم.
ماسوله را جایی دیدم معمولی، مثل خیلی از روستاهای دیگر که چون به آن خیلی توجه شده، بیشتر به چشم آمده.
ماسوله را روستایی توریستی دیدم که نشانی از گلدان‌های معروف عکس‌های این روستا نداشت با رنگ‌های چشم‌نوازی که دوست داشتم یک‌بار هم شده، آن را ببینم.
ماسوله را روستایی دیدم مثل روستای "آتان" و "کلایه" و "هنیز" در رودبار و الموت قزوین.
برای گردآوری قصه‌های عامیانه رودبار و الموت (به همراه افشین نادری)، دو بار به روستای آتان و کلایه رفته‌ام و عکس‌های زیادی از آن گرفته‌ام که به زودی در همین تادانه منتشرشان می‌کنم. در آنجا شنیدم که به آتان و کلایه می‌گویند "ماسوله دوم". اما حالا که نگاه می‌کنم، می‌بینم، آتان و کلایه، روستاهایی هستند زیبا و باید به ماسوله گفت: آتان دوم؛ کلایه دوم؛ هنیز دوم.
داشتم فکر می‌کردم اگر آتان و کلایه هم راهی هموار و قابل دسترس داشتند و به آن توجه می‌کردند آیا باز ماسوله بی‌همتا می‌ماند؟
خوشبختانه روستای آتان به دلیل این‌که زادگاه وزیر مرحوم دادگستری (کریمی) بوده، جاده‌ای آسفالت دارد و کلایه همچنان دارای جاده‌ای خاکی و صعب‌العبور.
اگر خواستید به این دو روستا بروید، اول بروید قزوین و در ورودی شهر ( در میدان غریب‌کش یا به اسم اکنونی‌اش، میدان مینودر یا پاسداران) وارد جاده الموت بشوید. پس از یک ساعت و نیم راندن در جاده‌های کوهستانی و پیچ در پیچ به سه راهی‌ای می رسیدید که اگر مستقیم بروید به انتهای الموت می‌رسید و اگر به شاخه‌ شمالی برانید، وارد جاده‌ای می‌شوید که اول به آتان می‌رسد و بعد به کلایه و آن وقت به "هنیز". هنیز آخرین روستای این جاده است و پس از آن کوهنوردها پس از چند ساعت راه‌پیمایی می‌توانند به خرم‌آباد تنکابن برسند.
فعلا عکس‌های ماسوله را ببینید که روز جمعه گذشته 21/2/86 گرفته شده تا در روزهای آینده عکس‌های "آتان" و "کلایه" و "هنیز" را منتشر کنم.

رودبار و الموت ... اینجا
میلک ... اینجا

عکس‌های دیگر ... اینجا