همیشه از دیدن تصاویری که من را به زادگاهم می برد دچار شوقی غیرقابل توصیف می شوم. زادگاه من فقط مجموعه ای کوه و خانه گلی و درخت و باغ نیست. زادگاه من نمایی است که من از دیدن چهره زن‌ها به دست می آورم. زن‌هایی که چهره بدون آرایش مادر و خواهر و خاله و عمه و زن عمو و عنقزی و زن ها و دخترهای میلک را به یادم می آورند.
این نما را هم کمتر در شهر پیدا کرده‌ام. در روستاهای الموت هم حتی پیدا نکرده‌ام. اما در روستاهای دورافتاده ماکو و آمل و اشکور و بناب پیدا کرده‌ام. در عکس‌هایی پیدا کرده ام که از جمهوری های آسیای میانه گرفته شده.
در فیلم های پاراجانوف دیده ام. در کتاب هایی که نشانی از تاجیکستان و قرقیزستان و ترکمنستان خوانده ام، پیدا کرده ام. مثل این عکس‌ها که اصلش در این سایت است و بار دیگر در تادانه منتشرشان کرده ام.